Pana pytanie nie jest absurdalne. Jeśli dobrze wczytamy się w pieśń o Bogu Stwórcy (Rdz 1,1-2,4) to zauważymy, że przemijalność była wpisana w dzieło stworzenia. Mówi nam o tym stworzenie słońca i księżyca oraz błogosławieństwo płodności. Słońce i księżyc rządzą dniem i nocą, czyli kalendarzem. Bóg stworzył czas, a wraz z czasem musi następować przemijanie. Natomiast błogosławieństwo płodności, które otrzymują wszystkie istoty żywe przypomina nam o tym, że pojawiają się co chwila nowe rośliny, nowe zwierzęta i nowi ludzie. Bez przemijalności, na Ziemi i w zbiornikach wodnych, zabrakłoby miejsca na wszystkie zwierzęta i wszystkich ludzi. Obraz przedstawiony w tej pieśni nie jest obrazem mitycznym i autor dobrze o tym wiedział. Nie bez powodu ten tekst jest pieśnią (to nie jest rozprawka naukowa).

Oczywiście rodzi to napięcie (choć nie tak wielkie) z teologią dogmatyczną, która uczy, że śmierć przyszła na świat wraz z grzechem. Być może śmierć nie była tragedią przed pierwszym grzechem, a stała się nią dopiero po opuszczeniu ogrodu Eden. Patrząc znacznie szerzej możemy się zapytać, czy śmierć cielesna jest jedyną jaką znamy i czy jest największą naszą tragedią. Śmierć ma wiele wymiarów. Jezus powiedział: “Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle” (Mt 10,28).

Paweł Rakowski SJ