Chodzi dokładnie o to, o czym piszesz. Odrzucenie przywiązania do jakiegokolwiek grzechu oznacza świadome postanowienie zerwania z wszelkimi grzechami, nawet tymi lekkimi. Jest zdecydowanym sprzeciwem wobec paktowania ze złem. Nie oznacza to jednak, że już nigdy nie popełni się grzechu, ale jest wyrazem pragnienia i decyzji podążania zawsze drogą dobra. Grzech popełniony po uzyskaniu odpustu nie unieważnia go.

Pozwolę sobie jeszcze zacytować jednego z moich wybitnych współbraci, o. Stanisława Łucarza:

"Przywiązanie nie polega na nieumiejętności wyzwolenia się z jakiejś słabości, przez którą człowiek upada w grzechy lekkie. Słabość  — także nabyta, jak na przykład nałóg — nie jest przywiązaniem. Jest brakiem, ułomnością, często skutkiem grzechów swoich własnych czy grzechów cudzych, nad którą człowiek nie panuje, choć się o to stara, jak może. Jeśli mimo naszych usilnych próśb Bóg jej nam nie zabiera, należy ją — na wzór Apostoła Pawła — zaakceptować jako narzędzie, poprzez które Pan uczy nas pokory i nieopierania się na sobie samym, lecz na Jego łasce. Taka słabość może nawet paradoksalnie pomóc w zyskiwaniu odpustów, jeśli jej owocem jest pokora i miłość do innych braci nie radzących sobie z własnymi słabościami. Przywiązanie do grzechu lekkiego polega natomiast na świadomym i dobrowolnym stosowaniu tzw. drobnych grzeszków jako metody radzenia sobie w życiu".

Polecam cały jego artykuł na temat odpustów:

http://mateusz.pl/czytelnia/sl-odpusty.htm

Pozdrawiam,