Podobno nie ma głupich pytań. Spróbuję więc odpowiedzieć również i na to pytanie. Otóż za sektę można uznać każdą zamkniętą grupę, która ma swojego przywódcę i charakteryzuje się rozbieżnością celów deklarowanych i realizowanych. Ukrywa ona przed światem zewnętrznym normy jakie obowiązują wśród członków, narusza podstawowe prawa człowieka i zasady współżycia społecznego. Wpływ sekty na członków oraz ich rodziny ma charakter destrukcyjny. W zakonie jezuitów nie ma rozbieżności między tym, co zakon deklaruje a tym, co pragnie realizować. Normy jakimi zakon kieruje się nie są ukrywane a każdy zakonnik jest w zakonie dobrowolnie i w każdej chwili może go opuścić. Bycie jezuitą rozwija osobowość pod każdym względem. To, co nazywa Pan "gdzieś w Internecie", warto sprawdzić w wiarygodnych źródłach zarówno historycznych jak i współczesnych. Sukcesy jakie osiągali jezuici, począwszy od XVI wieku, stały się przyczyną wielu podejrzeń ze strony ich przeciwników - stąd wzięły się legendy o truciznach i sztyletach oraz jakichś tajemnych celach. W misji zakonu jest szczególnie ważna wierność Kościołowi. Dlatego też ktoś, kto głosi herezje, nie może być jego członkiem. Jeśli jezuita stałby się heretykiem, musiałby zakon opuścić. Jak widzi Pan, nie jest prawdą to, co czytał Pan "gdzieś w Internecie". Pozdrawiam

Wojciech Żmudziński SJ