Mam pytanie dotyczące stałego spowiednictwa. Długo stałam z boku Kościoła, popełniałam wiele grzechów i nie potrafiłam wrócić do Boga. Mając ponad czterdzieści lat, dzięki nowemu księdzu proboszczowi, który pojawił się w mojej parafii, odzyskałam na nowo wiarę. Jestem wdzięczna Bogu, że postawił Go na mojej drodze, jako znak dla mojego nawrócenia. Czuję, że rozmowy z nim oraz spowiedzi prowadzą mnie coraz bliżej Boga. Są dla mnie ogromną pomocą i kierunkują działania. Ponieważ jest on jedynym człowiekiem, który tak naprawdę zna moje serce i moje relacje z Bogiem, jakiś czas temu zdobyłam się na odwagę i poprosiłam o stałe spowiednictwo, jednak spotkałam się z odmową. Ksiądz stwierdził, że nie czuje się na tyle dobrym spowiednikiem, żeby się tego podjąć. Ponowiłam prośbę po miesiącu, jednak odpowiedź była taka sama. Nie wiem, czy tymi pytaniami nie popełniłam błędu, bo i tak co miesiąc spowiadałam się u tego księdza, umawiałam się na rozmowy (nigdy mi nie odmówił chwili spotkania). Poruszałam nurtujące mnie problemy dotyczące wiary i zawsze otrzymywałam w odpowiedzi kilka zdań, które pobudzały do refleksji nad dalszym życiem wiarą, motywowały do pracy nad sobą. Teraz mam wrażenie, że ksiądz (mimo iż stwierdził, że zawsze mogę do niego przyjść do spowiedzi, choć nie będzie moim stałym spowiednikiem), rzadziej siada w konfesjonale w pierwsze piątki. Kiedy o to zapytałam, powiedział, że ma dużo innych obowiązków. A ja cały czas myślę, czy dobrze zrobiłam, zadając pytanie. Może trzeba było pozostawić wszystko tak, jak było wcześniej? Nie próbować nazywać i sankcjonować tego, co tak naprawdę już funkcjonowało? Czy mają sens dalsze próby przekonywania do zmiany zdania?
Bardzo potrzebuję stałego spowiednictwa, a nawet kierownictwa duchowego, ale niezwykle ciężko byłoby mi opowiadać komuś od nowa o moim dotychczasowym życiu, a bez tego nie widzę możliwości poprowadzenia mnie w rozwoju życia duchowego. Musiałabym też szukać kapłana poza parafią, bo pozostali księża albo za szybko się zmieniają, albo nie potrafię nawiązać z nimi takich relacji. Poza tym uważam, że proboszcz doskonale mnie rozumie i jego prowadzenie naprawdę przybliża mnie do Boga.
Z góry dziękuję za odpowiedź.
Szczęść Boże!

Nie wiem, czy w dobrym miejscu umieszczam tę informację, bo nie jest to pytanie. Chcę podziękować Ojcu za udzieloną mi w tym wątku odpowiedź. Tak prawdę mówiąc, wyraziła ona kiełkujące we mnie, choć wtedy jeszcze bardzo nieśmiało, myśli dotyczące poszukiwania rekolekcji zamkniętych w jakimś zakonie. Powierzałam je Bogu na modlitwie. Trafiłam do oo. salwatorianów. Był to dla mnie rzeczywiście dar od Boga. Znalazłam tam nie tylko wskazówki do dalszej drogi i modlitwy Słowem Bożym, ale również, co odbieram jako niezwykłą łaskę, osobę, przed która potrafiłam się otworzyć. Dziś jest moim stałym spowiednikiem i kierownikiem duchowym, za co dziękuję Bogu z całego serca.